من یک فمینیستم و به نظرم موافقت با مرخصی زنان در دوران قاعدگی یک ایده احمقانه است
برکا دات [[برکا دات یک روزنامه نگار و مجری تلویزیون و برنده جایزه ٬ ساکن دهلی٬ با سابقه بیش از دو دهه گزارش است.]]
برگردان: امیر مسعود مهرابیان
در هند، حتی امروزه وقتی برای خرید نوار بهداشتی به سوپرمارکت محله مراجعه کنید، می‌توانید انتظار داشته باشید فروشنده (که اغلب مرد است) نگاهش را از شما بدزدد. بدون گفتن کلمه‌ای یک بسته نوار بهداشتی از عقب مغازه برداشته، داخل یک پلاستیک سیاه می‌گذارد که هیچکس متوجه نشود چه چیزی خریده‌اید و آن را به دستتان می‌دهد. مانند پرده‌ای که برروی ناراحتی ماهانه‌ات انداخته میشود. یکی از بزرگ‌ترین نام‌های تجاری نوار بهداشتی در هند «نجوا» نام دارد، یک استعاره‌ی عالی برای اینکه چگونه باید در مورد قائدگی خود صحبت کنید، که بهتر است هرگز نکنید.
من یک فمنیست بدون شرمندگی و مفتخر به خود هستم. با این حال شرایط اجتماعی در هند درباره قاعدگی آنقدر سفت و سخت تثبیت شده است که در دوران جوانیم اگر نیاز داشتم از همکارانم نوار بهداشتی بگیرم، آن را در میان روزنامه یا کاغذهای دفتر حمل می‌کردم.
قاعدگی ما همیشه و به روش‌های مختلف بر علیه مان استفاده شده است. برای خجالت دادنمان، برای شرم‌گین کردنمان، از نظر جنسی سرکوب کردنمان، و البتّه برای کثیف جلوه دادنمان. زنان مسلمان به من گفته‌اند که در زمان قاعدگیشان اجازه‌ی نماز خواندن ندارند. زنان هندو مجبور شدند به دادگاه شکایت کنند تا اجازه‌ی حضورشان در معابد داده شود. خانه‌هایی وجود دارد که در آنها ورود زنان و دختران در دوران «ناپاکی» به آشپزخانه ممنوع است.
حال شاهد پیشنهادی عجیب و غریب و ابلهانه هستیم که نتیجه‌اش فقط به حاشیه راندن بیشتر زنان خواهد بود. کمپینی در هند خواستار ارائه‌ی مرخصی یک روزه برای روز اول قاعدگی به زنان شده است. در آغاز که در مورد این کمپین شنیدم آن را جدی نگرفتم. بیشتر به یک حرکت خودخواهانه و بیهوده‌ی پسافمنیسمی شبیه بود. اما در کمال تعجب، این بحث تبدیل به یک موضوع داغ و مهم روز شده است. حتی یکی از رسانه‌ها این سیاست ابلهانه را برای کارکنان زنش تصویب کرده است.
«مرخصی روز اول قاعدگی» ممکن است مترقی به نظر برسد، اما در حقیقت برنامه‌های فمنیسم برای رسیدن به برابری جنسیتی، مخصوصا در حرفه‌های تحت سلطه‌ی مردان را بی اهمیّت میکند. و بدتر از آن، این موضوع را مجدداً تائید میکند که در زندگی زنان یک جبر زیستی (بیولوژیکی) وجود دارد. ساختاری که زنان نسل من سال‌هاست سعی در به چالش کشیدن آن دارند. آن جوک‌های بی‌معنی همکاران مردتان در مورد «اون موقع ماه» یا «پی ام اس» را به یاد دارید؟ خب پیشنهاد مرخصی روز اول قاعدگی فقط روی این موضوع تاًکید میکند که در مورد عملکرد بدنی زنان چیزی عجیب و غریب وجود دارد.
درست است که قاعدگی ما می‌تواند به شدّت ناراحت‌کننده و اغلب همراه با درد باشد، اما معمولاً برای تسکین دردمان به یک استامینوفن یا مفنامیک اسید نیاز است، شاید هم یک دوش آب گرم.
در قسمت روستایی هند، شکاف در بهداشت قاعدگی، ننگ اجتماعی، عدم دسترسی به دستمال‌های بهداشتی یا توالت ارزان قیمت و عدم وجود مکانیزم دفع پدهای بهداشتی، دختران را از مدرسه دور نگه می‌دارد. گزارش سازمان ملل متحد تائید میکند که ۲۰ درصد از دختران پس از رسیدن به بلوغ ترک تحصیل می‌کنند؛ در جنوب آفریقا، از هر ۱۰ دختر، ۱ دختر در مدت قاعدگی از مدرسه غیبت میکند. در نپال «کلبه‌های قاعدگی» وجود دارد که زنان در دوران قاعدگی در آنجا قرنطینه میشوند.
سرتاسر دنیا، قاعدگی یک پایه و اساس برای ایجاد موانع سر راه زنان بوده است. دختران به دلیل تابوهای فرهنگی، فقر و فقدان امکانات اساسی در دوران قاعدگیشان از آموزش و پرورش محروم میشوند و ما اینجا هستیم، جایی که زنان نخبه و لوس تقاضای ماندن در خانه را دارند. هیچکس متوجه طنز تلخ درون ماجرا نیست؟
با وجود رشد اقتصادی، مشارکت زنان نیروی کار در هند کاهش یافته. فقط ۲۷ درصد زنان هند نیروی کار هستند٬ یعنی پایین ترین سطح در میان اقتصادهای نوظهور (برزیل، روسیه، هند، چین، آفریقای جنوبی). در میان کشورهای جی ۲۰ رتبه‌ی هند فقط از عربستان سعودی بهتر است. به جای متمرکز کردن انرژیمان روی این آمارهای هشداردهنده، ایده‌های مسخره مانند مرخصی یک روزهٔ پریود، زمینه‌های لازم برای تبعیض در محل کار را فراهم می‌کنند، یا حتی بدتر از آن، باعث انکار برخی از نقش‌ها به طور کامل از زنان میشوند.
باید برای حق زنان برای ورود به ارتش، خلبانی جت‌های جنگی و رفتن به فضا مبارزه کنیم. موانع در حال حاضر به اندازهٔ کافی بلند هستند؛ حالا می‌خواهیم یک مانع مهمل دیگر هم اضافه کنیم؟ در سال ۱۹۹۹ که جنگ میان هند و پاکستان درگرفت، تلاش زیادی کردم که اجازه‌ی تهیهٔ گزارش از خط مقدم را بگیرم. یکی از مقامات ارتش به من گفت: «دستشویی و حمّام و تخت جداگانه برای زنان نداریم». با خواهش و استدلال‌های مختلف راه خودم را به خط مقدم باز کردم. اما تصور کنید اگر در آن زمان همچین درخواستی وجود داشت؛ ممکن بود ارتش به من چه پاسخی بدهد؟ اتفاقن زمانی که از خط مقدم گزارش تهیه می‌کردم پریود بودم.
برخی از زنان مشکلات اندومتریوز و درد شدید قاعدگی را مطرح کرده‌اند. من احساس همدردی می‌کنم٬ اما این مشکلات پایه‌ای برای مرخصی پزشکی گرفتن هستند، نه دلایلی برای تبدیل این استثنائات به هنجار مرخصی قاعدگی. دیگران یادآور شده‌اند که مرخصی زایمان هم یکی از مزایای مخصوص زنان است و چرا من به آن معترض نیستم. نکته‌ی اوّل، من فکر نمیکنم که زایمان و قاعدگی قابل مقایسه باشند٬ نکته‌ی دوّم، من معتقدم زمان آن برای چارچوب فمنیستی فرا رسیده که برروی برابری در خانه تمرکز کند که یک عامل کلیدی برای برابری در محل کار محسوب میشود. من با ایده‌ی مرخصی خانوادگی که برای مردان و زنان باشد بسیار موافق‌ترم، به طوری که در نهایت از مرز کلیشه‌ها عبور کنیم
اما مبارزه با تابوهای قاعدگی به عنوان یک عذر برای دریافت امتیازات ویژه برای زنان، به جدیّت حرکت فمنیسم لطمه وارد میکند. باید جلوی این تبعیض جنسیتی را بگیریم.
منبع: واشنگتون پست
