نگرانی‌های مردان بابت شروط ضمن عقد

در ساختار مردسالار خانواده٬ به مرد این قدرت داده میشود که  با استفاده از اختیارات قانونی-عرفی خود خانواده را کنترل و ریاست کند و در عوض در قبال سرنوشت تک تک اعضای خانواده مسئول است٬ مانند رابطه حاکمان و رعایا٬ که البته در خانواده ظاهر اخلاقی تر و خیرخواهانه تر به خود می گیرد. هرگونه محدودیت و  کم کردن حیطه اختیارات مرد٬ از جمله از طریق شروط ضمن عقد٬این ساختار قدرت یکجانبه را به چالش میکشد. به عنوان مثال مرد حق تصمیم گیری در مورد شغل همسر و تحصیلات او را از دست می دهد و دقیقا در همینجاست که بسیاری از مردان برای دفاع از همین اختیارات قانونی – عرفی یا به تعبیر دیگر ابزارهای کنترلی با بازگرداندن حقوق اولیه بشری به همسرشان مخالفت میکنند. در یک فضای انتزاعی حق تحصیل،حق انتخاب شغل،حق آزادی حرکت،حق انتخاب ادامه دادن یا ادامه ندادن به یک زندگی مشترک را حق طبیعی هر انسان می دانند اما وقتی در شرایط عینی قرار میگیرندبرای حفظ حیطه قدرت و اختیارات خود به طرق مخلف مشروعیت یا عادلانه بودن آن را زیر سوال میبرند.اما این مساله چه اثراتی در خانواده خواهد داشت؟

در تشکیل چنین خانواده هایی ما دو نوع شخصیت مختلف داریم. مردی که از جانب اجتماع و قوانین مختلف صاحب انواع اختیارات است. هر زمان بخواهد زندگی مشترک را شروع و هر زمان بخواهد آن را پایان می دهد.احساس مالکیت بر همسر خود دارد، رفتار و عملکرد اجتماعی او را تحت سلطه دارد و از همه مهم تر هر چقدر دامنه سلطه اش گسترده تر شود بر اساس نوع تفکر جنسیتی بیشتر احساس رضایت دارد٬ چرا که یک مرد موفق و پر توان در اداره زندگی است. اما شخصیت مقابل به زن تعلق دارد.زن تحت مالکیت در کنترل همسر خود قرار گرفته است و همین موضوع او را در معرض احساس عدم امنیت قرار می دهد.احساس عدم امنیت لزوما از نوع برخورد و رفتارهای مابین زوجین ناشی نمی شود و متاثر از شکل و ساختار خانواده می باشد

.احساس امنیت از دو شاخصه مهم ناشی می شود: آسایش خاطر ناشی از ارضای نیاز های خود٬ و  اطمینان از این که خطری او را تهدید نمی کند. به عبارتی امنیت حالتی است که درآن ، ارضای احتیاجات و خواسته های شخصی انجام می یابند و  احساس ارزش شخصی، اطمینان خاطر، اعتماد به نفس و پذیرش از طرف گروه است. ناایمنی، احساس بی یار و یاوری در مقابل اضطراب های گوناگون است، که شخص به علت ناتوانی در تصمیم گیری و شک و تردید از لحاظ هدف ها، ایده آلها، استعدادهای شخصی، و روابط با افراد دیگر با آن مواجه می گردد. آبراهام مازلو تأکید می کند که هر یک از نیازهای عاطفی، شناختی و بیانی یک ارزش به شمار می رود، این نکته همان قدر که درمورد عشق به حقیقت یا به یقیین صدق می کند، درباره علاقه به ایمنی نیز صادق است. نابهنجاری های روانی و رفتاری در انسان هنگامی شروع می شود که احساس ناامنی بر وجود او حاکم گردد. این احساس، به شیوه های مختلف بر مناسبات آنها، سایرین و نحوه زندگی مختلف آنها تأثیر می گذارد. احساس ناایمنی می تواند فرد درگیر را درفشار قرار دهد و مسائل و مشکلاتی را برای او ایجاد کند و حتی پیامدهای سویی هم در بهداشت روانی فردی و ارتباطات اجتماعی او به بار آورد.

در این جا سوالی مهم از جانب مردان پیش می آید که اگر رفتار دوستانه و عاطفی و محترمانه با همسرمان داشته باشیم آیا باز هم در معرض احساس عدم امنیت قرار می گیرد؟ پاسخ این سوال مثبت است. در جامعه امروزی ما دختری که پیش از ازدواج با علاقه به سمت رشته تحصیلی خاصی رفته است در درون خود کششی برای داشتن شغلی متناسب با رشته تحصیلی دارد.در صورتی که پس از ازدواج به خاطر شرایط جدید از داشتن این شغل محروم شود نوعی نیاز منطقی سرکوب شده در درون خود خواهد داشت که این نیاز عقلانی قاعدتا پاسخ خود را دارد که همان داشتن شغل است٬ و شاید با وضعیت مالی خوب و محبت و … نتوان به آن پاسخ داد.زن امروزی یک زن فعال اجتماعیست و هویتی بیشتر از منحصر شدن به امور سنتی «زنانه» دارد.نقش مادری که جامعه برای زن تعریف کرده است گاه موجب دور شدن زن از تحقق استعدادها و پیگیری علایق آنها شده است.

.یکی دیگر از شاخصه های امنیت روانی مرتبط با تهدید های خارجی می شود. آیا در یک فضای مردسالار و وجود انواع تبعیضات حقوقی در قوانین جامعه،آیا محبت و احترام شوهر می تواند همسرش را از خطرات خارجی محافظت کند؟ آیا تا زمانی که شوهر یک قرارداد حقوقی را امضا نکند٬ رفتار عاشقانه او می تواند منجر به سهم برابر در زندگی شود؟ آیا احترام می تواند امنیت اقتصادی یک زن را در رابطه زناشویی و پس از اتمام آن به هر دلیل٬ تامین کند؟ آیا زن همواره این اضطراب را نخواهد داشت که اگر به هر دلیلی نخواهد به زندگی فعلی ادامه دهد هیچ حق قانونی ندارد و در مقابل همسرش می توانید به زندگی مشترک خاتمه دهید؟